315 neokatechumenów przybyło do Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej, by rozpocząć nowy rok ewangelizacyjny

W sobotę, 3 października na zakończenie laudesów - brewiarzowej modlitwy porannej, grupa w uroczystej procesji przyszła do bazyliki, by pokłonić się przed obliczem Matki Bożej. Pielgrzymów przywitał ks. Adam Stankiewicz MIC, wicekustosz Sanktuarium wyrażając radość księży marianów, opiekunów sanktuarium z obecności grupy. Kapłan podkreślił, że wita zgromadzonych przed Cudownym Wizerunkiem Matki Bożej Licheńskiej, która czczona jest jako bolesna: „Maryja jest także niewiastą nadziei. Jej wzrok jest skierowany na Jezusa, na cierpiącego Sługę Jahwe, który przyjmuje boleść, a jednocześnie później powstaje z martwych. Dlatego pragniemy was zachęcić, abyście swoje cierpienia i bóle zostawili jej tutaj, a w darze otrzymali nadzieję, której Źródłem jest Jezus Chrystus.” Podczas liturgii, Neokatechumeni modlili się w ciszy zachęceni przez ks. Alojzija Oberstara, by prosić, aby mogli pełnić wolę Boga tak samo jak Maryja, pełna szczęścia, radości, zadowolona, pokorna, która nie może ukryć tego, jak wielkie rzeczy uczynił Jej Pan Bóg.

Konwiwencja „Inizio corso” rozpoczęła się w czwartkowy wieczór, prezentacją przybyłych uczestników. W piątek przeżywano dzień nawrócenia. Po porannej modlitwie brewiarzowej, poszczono oraz pracowano z Pismem Świętym, by przygotować się do wieczornej liturgii pokutnej połączonej z sakramentem pokuty i pojednania. Sobota była przeznaczona m. in. na pracę z kwestionariuszem oraz wieczorną katechezę. W niedzielę zaś celebrowano uroczystą Eucharystię w kaplicy Trójcy Świętej w bazylice dolnej.

Temat tegorocznej konwiwencji zdominowała sytuacja, w której ze względu na koronawirusa znalazł się Kościół. Ta sytuacja dotknęła też wspólnoty neokatechumenalne, które były przygotowane poprzez formację, jakiej doświadczają. „Otrzymaliśmy wcześniej już pewne narzędzia – by modlić się w rodzinie, z dziećmi. Ten przekaz wiary dokonuje się poprzez rodzinę. Epidemia nie uderzyła więc w istotę działania wspólnot, choć wielu braci, szczególnie w Hiszpanii i Włoszech, było chorych.” – wyjaśnił prof. dr hab. Wojciech Kaczmarek, odpowiedzialny za lubelskie centrum Drogi Neokatechumenalnej. „Magisterium Kościoła daje odpowiedź na to – człowiek musi szukać relacji z Panem Bogiem bezpośredniej, osobistej. Przez siłę tej relacji mieć relację do braci.” Na pytanie, co znaczy być chrześcijaninem dziś, w tej trudnej sytuacji pandemii, neokatechumeni znaleźli odpowiedź – żyć Ewangelią i miłością braterską, jedni do drugich.

W konwiwencji rozpoczynającej nowy rok ewangelizacyjny udział wzięli m. in. dr Stefano Gennarini z ekipy odpowiedzialnych za Drogę Neokatechumenalną w Polsce, seminarzyści z Archidiecezjalnego Seminarium Misyjnego „Redemptoris Mater” w Warszawie wraz z rektorem ks. Alojzij Oberstarem oraz w Łodzi z rektorem, ks. Michałem Jaworskim, najstarsze wspólnoty powstałe w Polsce, katechiści wędrowni ze wszystkich regionów naszego kraju, prezbiterzy wędrowni oraz rodziny w misji.

Droga Neokatechumenalna przez św. Jana Pawła II została zdefiniowana „jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych”. Neokatechumenat

powstał w 1964 roku na przedmieściach Madrytu, gdzie młody, dobrze zapowiadający się malarz, uczeń Pablo Picasso - Kiko Arguello - w hiszpańskich slumsach głosił Ewangelię ubogim. Tam spotkał młodą członkinię instytutu misyjnego - śp. Carmen Hernandez, która była teologiem i doktorem chemii. Wśród najbiedniejszych i wyrzutków społecznych narodziła się pierwsza wspólnota Drogi Neokatechumenalnej. Działo się to równolegle z trwającymi obradami Soboru Watykańskiego II. Do Polski ruch ten dotarł w 1975 r. Pierwsze wspólnoty powstały przy kościele rektoralnym ojców jezuitów w Lublinie.

Obecnie wspólnoty można spotkać w wielu parafiach w Polsce, także w parafiach prowadzonych przez księży marianów w Warszawie, Grudziądzu, Górze Kalwarii czy Lublinie, a nawet w mariańskich placówkach w Londynie (Wielka Brytania) i Karagandzie (Kazachstan).