Ciekawostka dnia: młodziutka Katarzyna Grochola na studniówce w Koninie

W autobiograficznej książce "Zielone drzwi" wydanej przez Wydawnictwo Literackie w 2010 roku, Katarzyna Grochola zdradza, że jej pierwszą miłością był chłopak z Konina.

Nie ujawnia niestety jednak zbyt wielu szczegółów. Ba! Trzyma w tajemnicy imię swego pierwszego ukochanego. O nazwie szkoły, w której odbywała się studniówka, nawet nie wspomnę. Jedyne co orientacyjnie możemy ustalić, to czas, w którym owa studniówka mogła mieć miejsce. Bo zważywszy, że pisarka przyszła na świat w 1957 roku, datę studniówki możemy lokalizować pewnie gdzieś między 1975 a 1977 rokiem...

Zasadniczo, Grochola w scenie, w której padają słowa o pierwszej miłości z Konina, opisuje jak to postanowiła pojechać sama, przez całą niemal Polskę do chłopaka, który w jej mniemaniu zaprosił ją na Sylwestra.

— Jedziesz na sylwestra do jakiegoś nieznajomego chłopca? — Moja Matka była przerażona.
— Nie jest nieznajomy, tylko go znam i jestem dorosła — powiedziałam odważnie — więc i tak mi nie zabronicie.
— Jedziesz na sylwestra do mężczyzny, który po ciebie nie przyjeżdża? — zapytał Mój Ojciec i pokiwał głową z politowaniem.
— Może za twoich czasów to było konieczne... — powiedziałam i nie dokończyłam, bo przypomniałam sobie, jak Moja Pierwsza Miłość zaprosił mnie na swoją studniówkę do Konina. Jego tata zadzwonił do moich rodziców, zapewnił, że będę pod opieką, żeby się nie martwili, że zadbają o mnie itd. Pojechałam i czułam się wyjątkowym gościem. Teraz nie czułam wiele oprócz tego, że on na pewno by po mnie nie przyjechał.

Warto wspomnieć w tym miejscu, że kiedy wiele lat po wspomnianej studniówce, Grochola - już jako znana pisarka - przyjechała do Starego Miasta na spotkanie autorskie, ów tajemnicza pierwsza miłość, również na tym spotkaniu się pojawiła.

Warto odnotować, że w "Zielonych drzwiach" pisarka zamieściła jeszcze inne wspomnienie, które nawiązuje do Konina. Ukazuje ono wątek z okresu jej dzieciństwa, kiedy to wraz z rodzicami i bratem, Grochola przeprowadzała się z Poznania do Warszawy. Na początku była bardzo temu przeciwna, ale nieoczekiwanie zdarzyło się coś, co sprawiło, że zmieniła zdanie...

Byłam obrażona na cały świat. Przeszło mi dopiero wtedy, kiedy okazało się, że sami — zupełnie sami! — ja i mój brat! — pojedziemy pociągiem do Warszawy. Rodzice wyjechali wcześniej, musieli przygotować nasze nowe mieszkanie, a myśmy pozostali pod opieką babci. Nowe życie zaczęło się więc od rewelacyjnej przygody — zostaliśmy umieszczeni w ekspresie Poznań-Warszawa, w Warsie, przy dwuosobowym stoliczku, pod opieką kierownika pociągu. W wagonie panował przyjemny półmrok, na stoliku stała mała lampka, obok nas siedzieli sami
dorośli ludzie, a za oknem przesuwał się świat. W życiu nie zjadłam tylu parówek co wtedy, ponieważ ten miły pan kierownik bez przerwy nas pytał, czy nam czegoś nie trzeba, a myśmy mówili, że chcemy jeszcze dwie parówki. Poznań Główny — dwie parówki, Konin — dwie parówki, Kutno — dwie parówki. Co za wspaniała podróż!